BOMBA PATLADI!

(Bu yazı daha önce Hurriyet Aile'de yayınlanmıştır.)

Tak tak....
"Kim o?"
"Benim ben , kanser!"

İşte böyle basit bir şekilde çaldı benim kapımı da bu kanser. Bir gün, aniden, herkesi şok eden bir şekilde. Donduk kaldık.

Jinekoloğum "bir sonraki aya kadar sıcak su ve sabun ile masaj yap geçmez ise ultrasonla bakarız"deyince, nasılda derin bir "oohhhhh" çekmiştim. Ve kızmıştım kendime. "Ne karamsar bir kadınsın be Özlem! Yine durduk yerde ne hikayeler yazdın kendi kendine. Al işte bak ne dedi doktor! Sen yine kendi kendini yemekle bitirdin!".....

Aslında bunu demeyi, böyle devam etmeyi ne çok isterdim biliyor musun sevgili okur:((

Derken bir ay sonraki elle muayenede, kitlenin fındık büyüklüğünden ceviz büyüklüğüne ulaştığını ve sertleştiğini görerek paniğe kapıldım ve utanarak ta olsa genel cerrah olan kayınpederime, kimseler duymadan "benim göğsümde bir kitle var!" dedim.

"Derhal ultrason ve mamogram istiyorum hemen!" dedi. Korktum ve soluğu bir genel cerrahın kapısında buldum.

Hani derler ya bazı zor anlarda "zaman geçmek bilmiyor"; işte öylesi bir anı yaşadım ben de genel cerrahın odasında. Saliseler bile geçmedi, oda daraldıkça daraldı, duvarlar hareketlenmeye, eşyalar üzerime yürümeye başladı da, doktor ağzını açıp tek kelime söylemedi muayene sırasında.

"Ultrason odasına geçelim lütfen" deyince, dedim " bir terslik var". Dizlerimin bağı çözülmüş bir durumda ve de tek başımayım. Mehmet evde çocuklarla.

Derken odaya bir doktor daha giriyor, iki doktor kafa kafaya vermiş fısır fısır konuşurken ben seçtiğim kelimelerden bir cümle oluşturmaya çabalıyorum, ama olmuyor, anlamıyorum. "Ne diyor bu doktorlar?".

"Bir de mamografi alalım" deyince ben de ipler kopuyor, başlıyorum ağlamaya. "Biliyorum kötü bir şey var, ne oluyor?" diye sorunca doktor" sakin olun, yapılması gereken rutin kontrolleri yapıyoruz" diyerek beni sakinleştirmeye çabalıyor.

Mamografi de yetmiyor doktora, bizzat kendisi konuşarak ince iğne biyopsisi için randevu alıyor bana. "Şüphelerim var" demekle yetiniyor ve beni Salı günü yapılacak ince iğne biyopsisinin sonucuna göre tekrar görmek istiyor.

O andan sonra ortalık toz duman, gri, yok yok hatta siyah, simsiyah benim için. Hemen Mehmet'i arıyorum, çocukları bir yere bırakıp benim yanıma geliyor ve her zamanki temiz ve pozitif duyguları ile sakin olup, iyi düşünmemi, herşeyin sadece detaylı bir kontrolden ibaret olduğunu, ailemizde böyle bir şey sözkonusu değilken, benim de böyle bir risk taşımayacağımı uzun uzun, tatlı tatlı anlatıyor canım kocam.

(Keşke dedikleri doğru çıksaydı...)

Bir insanın hayatı 5 gün içinde değişir mi?

Evet değişir, benim değişti, olurmuş, oldu da!!

Biyopsi sonrası hala böylesi bir ihtimali düşünmediğimden olsa gerek, daha doğrusu kendime yakıştırmadığımdan, kendimi şımartma ihtiyacı hissediyor, soluğu bir kuyumcuda alıyorum.

Gülmeyin. kadınız biz! Her şer altında bile güzelliğimizi, özeni, bakımı, süsü, püsü düşünürüz.

Çok sıkıntı çektim ya son dört günde, sözde bir şey çıkmayacak ya bu biyopsi sonrasında kendimi ödüllendireyim istedim. Kullanmadığım altınlarımı verip ışıl ışıl parlayan pırlanta bir bilezik aldım kendime. Nasıl mutlu oldum, nasıl şımardım anlatamam. Bu kısacık sevinç anı inanın bana tüm sıkıntılarımı unuturdu çok kısa bir süre için.

Yani neymiş? Kadın her daim kadınmış. Süs,püs, şıklık, güzellik istermiş. (İleride bu konuyu size yine hatırlatacağım. Hastalık bile kadına kendini güzel hissettirmesini unutturmuyor, unutturmamalı da.)

Beşinci gün bomba patladı. Sonuçlar geldi, daha doğrusu gelmiş. Kayınpederim ve Mehmet benden önce öğrenmişler, bana nasıl aktaracaklarınını planını yapıyorlarmış.

Ne planı, hangi plan öyle değil mi?

Kötü haber tez duyulur derler ya hani, duyuldu, daha doğrusu sürekli meşgul çalan telefonlardan anladım ben durumumu.

Kapıma kadar gelmiş kanseri buyur etmek maalesef bana düştü!

Mayıs ayına yeni kararlar alarak girdim kendi adıma. Bunlardan biri de PEMBE GÜÇ'ü daha aktif, daha etkin, daha hareketli ve ulaşılır kılmak.

Elimden geldiğince düzenli bir şekilde yazmaya çalışacağım. Hatta beni yeni tanıyanlar için hikayemi en başından alacağım. Sizleri yeni ve en son gelişmelerden haberdar ederek "meme kanseri" hakkında bildiklerinizi, bilmediklerinizi yazıp anlatacağım.

Amacım kadınları, genç kızları "meme kanseri" hakkında bilinçlendirip bilgilendirirken aynı zamanda PEMBE GÜÇ DERNEĞİ çatısı altında toplanarak "gönüllülük" esaslarını anlatmak, öğretmek ve ihtiyaç halinde harekete geçmek için farkındalık yaratmak.

Bana olmaz demeyin; zira "kadın" olmak bu riski taşımak anlamına geliyor. O yüzden siz siz olun, kontrollerinizi ihmal etmeyin, bu konuda yapılan çalışmaları takip etmeye devam edin.

Bir de mümkünse hem kendiniz hem de bu toplumda size ve sizin desteğinize ihtiyaç duyabilecek birileri için harekete geçin, bu şekilde çalışanlara, gönüllülere destek verin. Hastalık sürecinde uzatacağınız bir el, edeceğiniz bir telefon, söyleyeceğiniz bir çift güzel söz, emin olun verilen o ilaçlar kadar etkili ve faydalı olacaktır hasta kişinin bünyesinde, buna inanın.

Şimdi sizleri taaa 5 yıl öncesine götürüyor, hikayemle başbaşa bırakıyorum.

Sağlık ve esenlik dolu güzel günlerde buluşabilmek dileği ile.

(Bu yazı daha önce Hürriyet Aile'de yer alan PEMBE GÜÇ köşesinde yayınlanmıştır.)

-------------------------------------
İLK KARŞILAŞMA


İlk karşılaşma karşı cinsler için heyecan, enerji, çekim dolu bir andır çoğu zaman. Etkileyicidir, unutulmaz, yıllar geçse de hatırlanır an be an; hele hele bir "aşk" sözkonusu ise....

Peki bu karşılaşma karşı cins ile değil de bir "kitle" ile olsa ne hissedersiniz?

Cevap veriyorum; korkudan eliniz ayağınız buz kesiyor, ayaklarınız tutmuyor, öylece kalakalıyorsunuz. Kendinizi kilitlediğiniz tuvaletin duvarları üzerinize üzerinize geliyor, haykırmak istiyorsunuz sesiniz çıkmıyor, kapıyı yumruklamak, birilerinin sizi oradan çekip almasını istiyorsunuz, elleriniz kalkmıyor.

Yataktan kalmadan çok kısa bir süre önce soldan sağa dönerken ince bir sızı hissediyorum sağ ğöğsümde. Rüyada mıyım, değil miyim bilmiyorum, canım acıyor. Dar atıyorum kendimi banyoya. Nedir bu acıyan şey acaba?

Ayna karşısında geceliğimi sıyırmış kendime bakıyorum. Gözle görülür bir şey yok! Acaba geceliğin düğmesi mi batmış ya da yaralamış, çizmiş diyorum, herhangi bir iz bulamıyorum.

Elle muayene başlıyorum. Acıyan nokta ile başlıyorum muayeneye.İşte orada! Yuvarlak, fındık kadar, sert gibi...

Senaryolar birbiri ardına diziliyor. Tanrı'm sen aklıma sahip çık! Çıkıyorum banyodan, istikamet salon.

Ev halkı henüz uykuda, ev sessiz. " Nedir bu, nedir, nedir?" diye söylenirken bir yandan da deli gibi yemek masasının etrafını turluyorum, farkında değilim.

"Hayırdır sabah sabah, spora mı başladın?" diyen kocamın sesi ile irkiliyorum. attığım bakış, neredeyse beyaza çalan soluk benzim, kocamı ürkütmüş olmalı ki, tekrarlıyor. " Ne oldu?"

"Sağ göğsüm acıyor, baktım sert bir şey geldi elime, ne ola ki?"

"Hemen yazdın yine değil mi, anladım ben, suratından belli!!"

"Yok, diyemiyorum, haklı."

"Dur, sakin ol lütfen! Hemen doktorunu ara, içini rahat tut, kötü olması ihtimali yok ki! Lütfen yapma böyle, hem daha yeni bitti emzirme olayı, süt birikmiştir. (Mehmet hep böyle zaten.... Pozitif, bardağın dolu tarafını gören, umut veren bir yüreği var! İyi ki de öyle, ilerleyen zamanlarda bu anlamda en büyük destekçim oluyor kocam benim.)

Jinekoloğumu arıyorum, derdimi anlatıyorum. Bugün musait zamanım yok maalesef, haftaya gel bakalım ama meraklanacak bir durum olduğunu düşünmüyorum, emzirmeyi henüz bıraktın, normaldir" diyor. Bu sözler içime su serpiyor, rahatlıyorum.

Doğru ne de olsa! Hem bizim ailede hiç "meme kanseri" vakası yok ki?

Yok sayıyorum kitleyi, acımı unutuyorum, belleğimin en zayıf noktasına, hatırlamamak üzere, en geri plana atıyorum varlığını ve bana hissettirdiği tüm olumsuz duyguları! Ne de olsa çok gencim değil mi?

Ama değilmiş...... Kapım çalınmış bir kere....

‎4. Asya Meme Kanseri Sempozyumuna Davetlisiniz!!!

‎4. Asya Meme Kanseri Sempozyumu sizlerin ve Japon dostlarımızın katılımı ile 2 Ekim'de İstanbul'da saat 11:00'de MAREV Genel Merkezi'nde gerçekleşecek.

Derneğimizin 1,5 yıllık geçmişini, çalışmalarımızı paylaşacağımız toplantımızda ayrıca Türkiye'de Meme Kanserine Bakış, Psikolojik Yaklaşımlar ve Beslenme konularında gönüllü uzmanlarımız bizlerle bilgilerini paylaşacak.

Aynı şekilde Japon dostlarımızda kendi ülkelerindeki çalışmalarla bizleri aydınlatacaklar. Desteğinizle gücümüze güç katacağınıza inanıyor, sizleri de aramızda görmek istiyoruz...

MAREV Genel Merkez
Yenisahra Barbaros Mah. Halk Cad. No:14
34746 Küçükbakkalköy-Kadıköy / İstanbul
Ataşehit Trio Konutları karşısı Sahan Restaurant Yanı
Tel: +90 (216) 317 65 00 (pbx)
Faks: +90 (216) 317 39 75

Balıkyağı Meme Kanseri Düşmanı...

ABD’de yapılan araştırmaya göre, balıkyağı meme kanserine yakalanma riskini yüzde 32 azaltıyor.

Seattle eyaletindeki Fred Hutchinson Kanser Araştırma Merkezi, balıkyağında bulunan omega-3 doymamış yağ asitlerinin, kanser tümörlerinin gelişimini engellediğini ortaya çıkardı. 35 bin kadın üzerinde yapılan araştırmada, her gün düzenli balıkyağı hapı alanların meme kanserine yakalanma olasılıklarının daha az olduğu görüldü.

Kaynak : http://www.hurriyet.com.tr/yasasinhayat/15268589.asp?gid=245

Duyurular # 3 - Haziran Ayı Toplantımıza Davetlisiniz!!!

Değerli Pembe Güç Üyesi, Dostu, Gönüllüsü,

Haziran ayı olağan toplantımız 05.06.2010 Cumartesi günü saat 11:00'de MAREV Genel Merkezi'nde yapılacaktır.

Katılımınızla güçleneceğimize inanıyor, sizi bu ay yanınızda beraber getireceğiniz eş-dost-akraba-komşu ile birlikte mutlaka aramızda görmek istiyoruz.

Haziran ayı Psikolog Aile ve Çift Terapisti Sn. Selin Tüzün toplantımızda bizlerle olacak, bilgi ve birikimlerini paylaşacaktır.

Saygılarımla,

Özlem AYSOY

PEMBE GÜÇ Derneği Başkanı

MAREV Genel Merkez

Yenisahra Barbaros Mah. Halk Cad. No:14

34746 Küçükbakkalköy-Kadıköy / İstanbul

Ataşehit Trio Konutları karşısı Sahan Restaurant Yanı

Tel: +90 (216) 317 65 00 (pbx)

Faks: +90 (216) 317 39 75

*********************************************************

SELİN TÜZÜN, PSİKOLOG, AİLE VE ÇİFT TERAPİSTİ

İstanbul Üniversitesi Psikoloji Bölümü'nde Lisans eğitimini 2004

yılında tamamlamıştır. 2004-2006 yılları arasında özel eğitime muhtaç

çocuklarla ve onların aileleri ile çalışmıştır. 2006-2009 yılları

arasında Erenköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Eğitim ve Araştırma

Hastanesi'nde bireysel psikoterapi hizmeti vermiştir. Psikiyatrik

değerlendirme ve nörokognitif değerlendirme eğitimlerini tamamladıktan

sonra Aile ve Çift Terapisi alanında eğitim almaya ve çalışmaya

başlamıştır. Bu alanda, 2009 yılındaki Ulusal Psikiyatri Kongresinde

konuşmacı olarak yer almıştır. Hali hazırda bireysel terapi ve çift

terapisi konusunda eğitim ve supervizyon çalışmaları sürmektedir.

Özellikle obsesif kompulsif bozukluk, panik bozukluğu, depresyon,

anksiyete bozuklukları, psikotik bozuklukların yanı sıra iletişim

problemleri, evlilik problemleri, boşanma, cinsel problemler, ilişki

problemleri, aile içi çatışmalar alanlarında çalışmaktadır. AETD (Aile

ve Evlilik Terapileri Derneği) ve TPD (Türk psikologlar Derneği)

üyesidir.

Kanseri 2 kez yenen Remziye Ülker Ercan'ın sırrı!

Dernekçilik ve dernek işleri hayatın genelinde gerçekten çok farklı kapılar açıyor insana.

Her şeyden önce pek çok değişik tarzda ve yapıda insanla tanışmış oluyor insan.

Kadın ya da erkek olması bir yana, gönüllü olarak yaptığı dernekçilik ve olaya verdiği önemle birlikte çözüyorsunuz insanı daha ilk görüşte.

İş bitirici, duyarlı, atak, egosu yüksek gibi tanımlarla etiketliyorsunuz ister istemez.

8-9 Mayıs tarihlerinde Ankara'da T.C Sağlık Bakanlığı bünyesinde gerçekleştirilen "Sivil Toplum Kuruluşlarının Yönetim Kapasitesini Geliştirme" toplantısı sayesinde yine birbirinden değerli pek çok kişi ile tanıştım.

Kanser ile tanışıp, iyileşme süresi veya sonrasında bu yolda diğer insanlara örnek ve yol gösterici olmak için canhıraş bir şekilde çalışan bu yeni dostlar sayesinde, "kanser" benim için artık bir korku olmaktan çıktı.

Çünkü "kanser" bana bambaşka dostluklar, bambaşka tanışlar, bambaşka farklı düşünceler kazandırdı bu güzel insanlar sayesinde.

Teşekkür etsem "kanser"'e abartmış mı olurum sizce??

İşte bu güzel insanlardan biri de, 49 yaşında yakalandığı meme kanseri sonrası psikoloğunun tavsiyesiyle sanata merhaba diyen, yağlı ve sulu boya resimleriyle yeniden yaşama tutunan, 9 sene sonra tekrar kanserle buluşup yeniden onu alt ederken 12. kişisel sergisini açan saygıdeğer Remziye Ülker Ercan....

Haza hanımefendi, çok değerli bir insan kendisi.

Resim yapmayı "yaşama tutunma aktivitesi" olarak görüyor ve çok farklı teknikler ile inanılmaz güzellikteki resimlere imza atıyor. Neskafeyle resim yapıyor desem sizi yeterince şaşırtır mıyım? Gözümle gördüm, muhteşemdi.

Sadece resimle değil, şiirleriyle de ulaşmak istiyor insanlara, hastalara ve hasta yakınlarına. Tuttuğu notları bir hazine gibi saklıyor çantasında. Ricamı kırmıyor ve "Kader" isimli şiirini burada bizlerle paylaşıyor.

Özlem Aysoy

KADER

Dünya çok güzel

Yaşamak bir mutluluk

Ancak onun kıymeti

Kaybedince bilinir

Sevgi bir çiçek

Sevmesini bilirsen

O en güzel kokuyu

İçine sindirirsen

hayat uzun bir yokuş

Çıkmasını bilirsen

Elinden tutan olur

Sen ALLAH'ı seversen

Gözler sırlarla yüklü

Bakışlar yalvarıştır

İçindeki ışığı

Parlak tutabilirsen

Gül en güzel çiçektir

Kokusu kalbe dolar

Dikenleri olsa da

Tutmasını bilirsen

Beni anlayan bilir

Ameliyat kapısında

Heyecanı çekip te

Haber alabilirsen...

Remziye Ülker Ercan

Duyurular # 2 - Mayıs 2009

Değerli Pembe Güç Üyesi, Dostu, Gönüllüsü,

Mayıs ayı olağan toplantımız 08.05.2009 Cumartesi günü saat 11:00'de MAREV Genel Merkezi'nde yapılacaktır.

Katılımınızla güçleneceğimize inanıyor, sizi bu ay yanınızda beraber getireceğiniz eş-dost-akraba-komşu ile birlikte mutlaka aramızda görmek istiyoruz.

Mayıs toplantımızda Marka ve İletişim Danışmanı, Kariyer Koçu, Eğitmen Sn. Yasemin Sungur bizlerle olacak, bilgi ve birikimlerini paylaşacaktır.

Saygılarımla,

Özlem AYSOY

PEMBE GÜÇ Derneği Başkanı

“Yasemin Sungur kimdir?" diye sorduk ve dediler ki; O bir hayalperest, sohbetçi, keşifçi, işine duygularını karıştırır. Proje üretir. İştigal konusu insan. Kelimelerin peşinde koşar. Bilgi, İletişim, Pazarlama, Marka, Yetenek, Eğitim, Değişim, Kariyer, Deneyim ve Paylaşım kelimelerine hayran; görünce dayanamaz. Yemek reçetelerini okumaya bayılır, yapmayı ve yemeyi de sever. İstanbul hayranı. Doğadan alır enerjisini ve örneklerini. Okur, yazar, fotoğraf çeker. Paylaşmak ister ve paylaşır. Hep öğrenci, öğrenmenin hiç bitmeyeceğini biliyor...

Kendisi diyor ki; "Ömrüm hayallerimin peşinde koşmakla nihayet bulacak. En çok yapmak istediğim, en çok sevdiğim işle uğraşıyorum; öğreniyorum ve paylaşıyorum

MAREV Genel Merkez Halk Caddesi No:14 (Sahan Restauran Yanı) Ataşehir / İstanbul Tel: +90 (216) 317 65 00 (pbx) Faks: +90 (216) 317 39 75